Πως δουλεύουμε;

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος που δουλεύουμε.

Υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος που δουλεύουμε. Θα προσπαθήσω εδώ να τον παρουσιάσω μερικώς, αν και δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθεί πλήρως με λέξεις κάτι που εν τέλει είναι βιωματικό. Το μυαλό μας μπορεί να καταλαβαίνει, αλλά τα χέρια μας δεν ακολουθούν πάντα το ζητούμενο. Αυτή είναι μία εμπειρία που όλοι οι σπουδαστές του πιάνου την έχουν...!

α) Κατ' αρχήν εντοπίζουμε την δυσκολία. Να ανοίξουμε όμως μία παρένθεση και να διευκρινίσουμε ότι η δυσκολία είναι σχετική. Ένα έργο που σε έναν χαρισματικό σολίστα μπορεί να φαίνεται πολύ εύκολο, μπορεί να είναι δυσθεώρητο για κάποιον που ψάχνει έργα πιάνου για το πτυχίο ή το δίπλωμά του. Κάτι που φαντάζει εύκολο σ' έναν τελειόφοιτο, μπορεί να είναι ακατόρθωτο για έναν σπουδαστή που βρίσκεται στην Μέση Σχολή κ.ο.κ.

Σε ένα έργο λοιπόν που χαρακτηρίζεται ως «δύσκολο», σημαίνει ότι στην παρτιτούρα υπάρχουν δύσκολα μέρη – λιγότερα ή περισσότερα, δεν είναι όλη η παρτιτούρα δύσκολη. Δυσκολία θεωρούμε τον συνδυασμό των φθόγγων και όχι κάθε νότα ξεχωριστά. Μία μία νότα δεν είναι δύσκολη, μπορεί να παιχτεί ακόμα και από κάποιον που δεν γνωρίζει πιάνο.

Αφού λοιπόν εντοπίσουμε τη δυσκολία, την χωρίζουμε σε υποενότητες.

β) Πρέπει να βρούμε ποιο είναι το αιτούμενο (η ταχύτητα, η δύναμη, η διάσταση κ.λπ.) και για ποιο λόγο δεν ανταποκρίνεται το χέρι μας στις απαιτήσεις του μουσικού κειμένου.

Και όλα αυτά με πολύ μεγάλη προσοχή και με συνεχείς “αντι-κινήσεις” ούτως ώστε να μην προκαλέσουμε τις γνωστές σε όλους τενοντίτιδες (που έχουν καταστρέψει πολλά χέρια και πολλές καριέρες), εκμαιεύοντας από τα χέρια μας το ανώτερο δυνατό. Είναι εντυπωσιακά περισσότερο από αυτό που μέχρι εχθές πιστεύαμε!

γ) Αφού δουλέψουμε και αυτό, τμηματικά ενώνουμε ξανά το μέρος.

Αυτό μπορεί να φαίνεται μια χρονοβόρα διαδικασία αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο.

Οι τεχνικές δυσκολίες του πιάνου είναι συγκεκριμένες. Λύνοντάς τες σε ένα έργο, τις έχουμε λύσει συνολικά. Μετά απλώς προσαρμόζουμε τις νότες.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις τρίλιες. Είτε είναι στο do-re είτε στο mi-fa, εφόσον ο δακτυλισμός παραμένει ο ίδιος, δεν έχουν καμία διαφορά. Το θέμα μας λοιπόν είναι να έχουμε γρήγορες, καθαρές, ισοδύναμες, ισοβαρείς και απεριόριστες τρίλιες, με όλους τους δακτυλισμούς.

Λύνοντάς τες στο έργο που δουλεύουμε, τις έχουμε λύσει για πάντα και δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε ξανά μαζί τους.

How it works

There is a specific working way. Although not easy to describe it in words, here we will try to present it at least partially. Our mind could understand, but our hands don’t always follow the requested and this is a common experience for all piano students! 

(a) At first we identify the difficulty (difficulty, however, is relative). A composition that for a charismatic soloist could be very easy, it could be unapproachable for a student studying for his degree or diploma. Something easy for a graduate student could be impossible for a Middle Class student, etc. In general, there no opus is “difficult”. It just may contain some more or less difficult parts. “Difficulty” is the notes combination and sequence and not each note separately. Since, then, difficulty is identified it can be separated into subsections.

(b) We must find what we want (quickness, force, divergence, etc.) and why our hand doesn’t responds to the musical text requirements. And this should be done very carefully and with continuous “anti-moves” in order not to cause the well known tendonitis that have destroyed many hands and carriers, eliciting from our hands the maximum possible functionality. This is impressively more than what we believed until yesterday!

(c) After working on this part, we unify partially the whole part. This could be seen as a time consuming process but it is exactly the opposite. Piano technical difficulties are certain. By solving them in a musical part we solve them permanently. Then we just adapt the notes. Let’s take for example trills. Either they are in do-re or in mi-fa, since the fingering is the same, they show no difference. Our request, then, is to perform quick, clear, equivalent, of equal weight and unlimited trills with all fingerings. Doing that in the play we study, we get them forever and we don’t need to deal with them again.